علی جان!
یک حاجی در طواف داری به دهان/
یک حیدر در مصاف داری به دهان/
یک تیغ دو دم به دست داری آقا/
یک تیغ دو دم غلاف داری به دهان/
طبقه بندی موضوعی
-
شرح خطب نهج البلاغه
(۳۰۷) -
سخنرانی
(۳۵) -
شعر
(۲) -
سخنرانی امام زمانی
(۱۱) -
صحیفه سجادیه
(۹) -
شرح نامه های نهج البلاغه
(۱۵۶) -
شرح حکمت های نهج البلاغه
(۳۴۷) -
پیامبر در نهج البلاغه
(۱) -
عکسنوشته نهج البلاغه
(۴) -
پادکست صوتی
(۴)
خلاصه آمار
بایگانی
- شهریور ۱۴۰۳(۱۷)
- مرداد ۱۴۰۳(۱۰)
- تیر ۱۴۰۳(۱۵)
- خرداد ۱۴۰۳(۳۰)
- ارديبهشت ۱۴۰۳(۱۹)
- فروردين ۱۴۰۳(۱۴)
- اسفند ۱۴۰۲(۲۱)
- بهمن ۱۴۰۲(۳۴)
- دی ۱۴۰۲(۳۵)
- آذر ۱۴۰۲(۳۳)
- آبان ۱۴۰۲(۲۲)
- مهر ۱۴۰۲(۳)
- شهریور ۱۴۰۲(۱۰)
- مرداد ۱۴۰۲(۱۲)
- خرداد ۱۴۰۲(۱۵)
- ارديبهشت ۱۴۰۲(۲۸)
- فروردين ۱۴۰۲(۱۳)
- اسفند ۱۴۰۱(۱۸)
- بهمن ۱۴۰۱(۷)
- دی ۱۴۰۱(۸)
- آذر ۱۴۰۱(۱۹)
- آبان ۱۴۰۱(۱۹)
- مهر ۱۴۰۱(۲۵)
- شهریور ۱۴۰۱(۲۰)
- مرداد ۱۴۰۱(۱۹)
- تیر ۱۴۰۱(۱۰)
- خرداد ۱۴۰۱(۳۷)
- ارديبهشت ۱۴۰۱(۳۶)
- فروردين ۱۴۰۱(۶)
- اسفند ۱۴۰۰(۲۸)
- بهمن ۱۴۰۰(۱۸)
- دی ۱۴۰۰(۲۲)
- آذر ۱۴۰۰(۲۰)
- آبان ۱۴۰۰(۱۶)
- مهر ۱۴۰۰(۳۴)
- شهریور ۱۴۰۰(۲۲)
- مرداد ۱۴۰۰(۱۶)
- تیر ۱۴۰۰(۳۶)
- خرداد ۱۴۰۰(۲۵)
- ارديبهشت ۱۴۰۰(۲۳)
- فروردين ۱۴۰۰(۱۰)
- اسفند ۱۳۹۹(۱۱)
- بهمن ۱۳۹۹(۲۲)
- دی ۱۳۹۹(۳۷)
آخرین مطلب
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 228 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 227 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 226 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 225 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 224 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 223 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 222 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 221 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۲۱شرح حکمت 220 نهج البلاغه
-
۰۳/۰۶/۱۹شرح حکمت 219 نهج البلاغه
بسم الله الرحمن الرحیم
شرح حکمتها
۴۰۲/۱۰/۱۶ . ۲۴جمادالثانی
💢 حکمت ۴۴ 💢
🔴وَ قَالَ (علیه السلام): طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ، وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ، وَ قَنِعَ بِالْکَفَافِ، وَ رَضِیَ عَنِ اللَّهِ.
🟠همانگونه که در شرح حکمت ۴۳ بیان شد، این دو حکمت در یک موقعیت از امیرالمومنین صادر شده است. حضرت در حکمت ۴۳ به طور خاص ویژگی های خباب ابن ارت را بیان کردند و در حکمت ۴۴ این صفات را از همگان خواستند.
خوش به حال کسی که این ویژگی ها را داشته باشد.
♦️طُوبَى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ
خوشا بحال کسی که بیاد مرگ باشد.
یاد مرگ تاثیر بسزایی در هدایت انسان دارد. خطبه ۱۸۸ :
أُوصِیکُمْ بِذِکْرِ الْمَوْتِ وَ إِقْلاَلِ الْغَفْلَةِ عَنْهُ،
شما را به یاد کردن از مرگ و کاستن از بیخبری سفارش می‌کنم.
وَ کَیْفَ غَفْلَتُکُمْ عَمَّا لَیْسَ یُغْفِلُکُمْ،
چگونه از چیزی غافلید که شما را رها نمی‌کند و از شما غافل نیست؟
طَمَعُکُمْ فِیمَنْ لَیْسَ یُمْهِلُکُمْ!
چگونه از کسی که مهلت نمی‌دهد (ملک الموت) مهلت می‌طلبید؟
🟡 ظلم نکردن اثر یاد مرگ است ،در خطبه ۲۲۴ فرمود:
وَ اللهِ لاِنْ أَبِیتَ عَلَی حَسَکِ السَّعْدَانِ مُسَهَّدًا،
به خدا سوگند، اگر شب را روی خارهای سخت بیدار بمانم،
أَوْ أُجَرَّ فِی الاَغْلاَلِ مُصَفَّدًا،
در طوقه‌ای آهنین گرفتار، از این سو بدان سویم کِشند
أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أَلْقَی اللهَ وَ رَسُولَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ
خوش‌تر دارم تا روز رستاخیز بر خدا و رسول در آیم،
ظَالِمًا لِبَعْضِ الْعِبَادِ، وَ غَاصِبًا لِشَیْءٍ مِنَ الْحُطَامِ،
نسبت به یکی از بندگان ستمکار باشم، یا اندک چیزی را بناحق گرفته باشم .
وَ کَیفَ أَظْلِمُ أَحَدًا لِنَفْسٍ یُسْرِعُ إِلَی الْبِلَی قُفُولُهَا،
و چگونه بر کسی ستم کنم به خاطر نفسی که به کهنگی و فرسودگی شتابان است.
وَ یَطُولُ فِی الثَّرَی حُلُولُهَا؟
و زمانِ ماندنش در خاک دراز و فراوان؟!
🟢یاد مرگ برای هدایت شدن کافی است دردعای حزین مفاتیح آمده :
ثُمَّ تَدْعُو بِدُعَاءِ الْحَزِینِ أُنَاجِیکَ یَا مَوْجُودُ فِی کُلِّ مَکَانٍ لَعَلَّکَ تَسْمَعُ نِدَائِی
با یک دعای حزین مناجات میکند ای خدایی که در هر مکانی موجود هستی و ندای مرا می شنوی
فَقَدْ عَظُمَ جُرْمِی وَ قَلَّ حَیَائِی یَا مَوْلَایَ
بطور قطع جرم من بزرگ و حیای من کم شده ای مولای من.
أَیَّ الْأَهْوَالِ أَتَذَکَّرُ وَ أَیَّهَا أَنْسَى وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ إِلَّا الْمَوْتُ لَکَفَى
کدام هول و ترس را یادآور شوم که اگر جز مرگ چیزی نبود که مرا یادآور شود همان کفایت میکرد.
♦️وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ،
خوش به حال کسی که برای یوم الحساب کار میکند.
خوش به حال کسی که از محاسبه ی الهی می ترسد نه محاسبه و قضاوت های مردم.
🟢 اخلاص یعنی فقط برای خدا و برای یوم الحساب کار کردن،
ریا یعنی از ترس حرف این و آن، از ترس محاسبه ی این و آن کار کردن.
امام صادق علیه السلام فرمود :
مَنْ عَمِلَ لِلَّهِ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللَّهِ
کسز که برای خدا عمل کند، ثواب و پاداش آن بر خدا ست.
وَ مَنْ عَمِلَ لِلنَّاسِ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَى النَّاسِ
وسی کا برای مردم کار می کند، پاداش ان بر عهده مردم است.
إِنَّ کُلَّ رِیَاءٍ شِرْکٌ.
بخاطر همین هر ریایی شرک است.
نامه ۲۷ فرمود :
وَ لَا تُسْخِطِ اللهَ بِرِضَا أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ،
هرگز خداوند را براى جلب رضاى کسى از مخلوقش به خشم نیاور؛
فَإِنَّ فِی اللهِ خَلَفاً مِنْ غَیْرِهِ،
زیرا خداوند جاى همه کس را مى گیرد
وَ لَیْسَ مِنَ اللهِ خَلَفٌ فِی غَیْرِهِ
و کسى نمى تواند جاى خدا را بگیرد.
♦️وَ قَنِعَ بِالْکَفَافِ
خباب بقدر کفاف زندگی قانع بود.
(کفاف: حدٌ یَکفیکَ عن الناس
آنچه که آبروی انسان را حفظ کند و نیاز به دراز کردن دست مقابل دیگران نباشد)
🟣 از خدا کفاف را بخواهیم کافی باب الکفاف :
مَرَّ رَسُولُ اللَّهِ ص بِرَاعِی إِبِلٍ فَبَعَثَ یَسْتَسْقِیهِ
رسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله به شترچرانى گذر کرد و کسى را فرستاد تا از او شیر بخواهد.
فَقَالَ أَمَّا مَا فِی ضُرُوعِهَا فَصَبُوحُ الْحَیِّ وَ أَمَّا مَا فِی آنِیَتِنَا فَغَبُوقُهُمْ
شتربان گفت:آنچه در پستان شتران است صبحانۀ قبیله و آنچه در ظرفهاست شام ایشان است.
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص- اللَّهُمَّ أَکْثِرْ مَالَهُ وَ وُلْدَهُ
رسول خدا ص فرمود:خدایا مال و فرزندانش را زیاد کن.
ثُمَّ مَرَّ بِرَاعِی غَنَمٍ فَبَعَثَ إِلَیْهِ یَسْتَسْقِیهِ
سپس از کنار گوسفندچرانى گذر کرد،و کسى را فرستاد تا از او شیر بگیرد،
فَحَلَبَ لَهُ مَا فِی ضُرُوعِهَا وَ أَکْفَأَ مَا فِی إِنَائِهِ فِی إِنَاءِ-
چوپان گوسفندها را دوشید و هر چه در ظرف داشت در ظرف رسول خدا ریخت و گوسفندى هم براى حضرت فرستاد
رَسُولِ اللَّهِ ص وَ بَعَثَ إِلَیْهِ بِشَاةٍ
وَ قَالَ هَذَا مَا عِنْدَنَا وَ إِنْ أَحْبَبْتَ أَنْ نَزِیدَکَ زِدْنَاکَ
و عرض کرد:همین مقدار نزد ما بود،و اگر بیش از این هم بخواهى به شما مى دهیم.
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص- اللَّهُمَّ ارْزُقْهُ الْکَفَافَ رسول خدا ص فرمود:پروردگارا او را به قدر کفایت روزى ده،
فَقَالَ لَهُ بَعْضُ أَصْحَابِهِ یَا رَسُولَ اللَّهِ دَعَوْتَ لِلَّذِی رَدَّکَ بِدُعَاءٍ عَامَّتُنَا نُحِبُّهُ
یکى از اصحاب عرض کرد:اى رسول خدا براى کسى که ردّت کرد دعائى فرمودى که همۀ ما آن را دوست داریم،
وَ دَعَوْتَ لِلَّذِی أَسْعَفَکَ بِحَاجَتِکَ بِدُعَاءٍ کُلُّنَا نَکْرَهُهُ
و براى کسى که حاجتت را بر آورد دعایى کردى که همۀ ما ناخوش داریم.
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ مَا قَلَّ وَ کَفَى خَیْرٌ مِمَّا کَثُرَ
وَ أَلْهَى اللَّهُمَّ ارْزُقْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ الْکَفَافَ
رسول خدا ص فرمود: آنچه کم باشد و کفایت کند بهتر از زیادى است که دل را مشغول دارد،
وَ أَلْهَى اللَّهُمَّ ارْزُقْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ الْکَفَافَ
پروردگارا به محمّد و آلش به قدر کفاف روزى عطا کن.
🔵 قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : اَللَّهُمَّ اُرْزُقْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ وَ مَنْ أَحَبَّ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ اَلْعَفَافَ وَ اَلْکَفَافَ
پیامبر فرمود: خدایا بر محمد وآل محمد عفاف و بقدر کفاف روزی عنایت کن
وَ اُرْزُقْ مَنْ أَبْغَضَ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ اَلْمَالَ وَ اَلْوَلَد
و روزی کن آنچه را که محمو وآل محمد مبغوص میدارد. مال و فرزند.
🟤مال و ولد به خودی خود خوب است ولی در مقابل عفاف و کفاف بدست.
کسی که مال دارد ولی باز میخواهد ولی در مسیر خیرهم نیست، بچه دارد ولی بچه عفیف نیست، این بد است.
《یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِدْرَارًا و َیُمْدِدْکُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ؛ نوح - ۱۱ 》
مال و بچه اگر کمک کار باشند، عفیف و کفاف باشد خوب است، ولی اینطور نباشد مدد نیست و وبال است.
🟠 از ادعیه همیشگی پیامبر:
وَ کَانَ اَلنَّبِیُّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَقُولُ فِی دُعَائِهِ:
رسول خدا ص در دعایش به پیشگاه حضرت حق عرضه مىداشت.
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ وَلَدٍ یَکُونُ عَلَیَّ رَبّاً خداوندا به تو پناه مىبرم از فرزندى که به جاى فرمانبرى از من فرمانگذار من باشد. وَ مِنْ مَالٍ یَکُونُ عَلَیَّ ضَیَاعاً
و مالی که باعث ضایع شدن من شود.
وَ مِنْ زَوْجَةٍ تُشَیِّبُنِی قَبْلَ أَوَانِ مَشِیبِی
و پناه میبرم بخدا از زنى که مرا پیش از وقت «بر اثر کودنى و حماقت و بدخلقى» پیر کند.
وَ مِنْ خَلِیلٍ مَاکِرٍ
و دوستى که اهل مکر و حیله باشد.
عَیْنَاهُ تَرَانِی وَ قَلْبُهُ یَرْعَانِی
و از دوستى و رفیقى مکّار که با دیده‌اش بمن بنگرد و در دلش بر ضرر و نابودى من بیندیشد،
إِنْ رَأَى خَیْراً دَفَنَهُ
اگر از من خیرى ببیند او را پنهان کند و دفن نماید،
وَ إِنْ رَأَى شَرّاً أَذَاعَهُ
و اگر کار نادرستى دید آن را به دیگران برساند و مرا رسوا کند،
و پناه میبرم بتو اى خدا از درد شکم. هنگامى که خیرى از دیگران در بارۀ من شنوند کر باشند، و وقتى بزشتى و فساد یاد شوم یکپارچه گوش باشند.
♦️وَ رَضِیَ عَنِ اللَّهِ.
خباب از خدا راضی بود و گلایه ای نداشت.
🔻نکته:
مرحله رضا که از مراحل بالای ایمان و یقین است، بعد از ابتلاء و امتحان به دست می آید. وگرنه دیکته نانوشته غلط ندارد. مهم آن است که انسان در ابتلائات و سختی ها قرار بگیرد و همچنان از خدا راضی باشد در این صورت او مقام رضا را کسب کرده است.
اللهم اجعل اعمالنا مقبوله