🔹یابنَ اٰدم ما کسَبتَ فوقَ قُوتِک فانتَ فیهِ خازنٌ لغیرِک ای فرزندان آدم ،همهٔ بشریت بدانید آنچه کسب می کنید بیش از طعام [ قوت] شماست.. استفاده نشده و نمی خورید. فقط جمع آوری می کنید. در واقع شما نگهبانی میکنید از اموالی که برای دیگران میماند. گرچه مال به اسم شماست، اما بهره ای نبرده فقط نگهداری کرده ای برای دیگران که ببرند و بخورند.
رزق انسان چیزی هست که در حد کفاف زندگی بطور معمول هم اکنون استفاده میکند بیش از آن و آنچه جمع شده رزق شما نیست . میماند برای دیگران چون استفاده نشد.
علی علیه السلام : کسی که در قیامت بیشترین حسرت را می برد آن شخصی ست که می بیند اموالی را که با زحمت جمع کرده بود ، وزنه ترازوی دیگران را سنگین کرده. وراث خوب اموال را دراه خیر استفاده کردند و حسرت آن برای صاحب مال مانده است.
« یسئلُونَک ماذا یُنفقونَ قلِ العفو » میپرسند چه چیزی را انفاق کنیم بگو مازاد را انفاق کنید.بیش از حد کفاف خود را بخشش کنید.
قال الباقر علیه السلام : بخشش، یعنی درآمد برابر با خرج قوت یکسال کفایت کند بیش از یکسال میشود مازاد.که این مازاد نباید نگه داشته شود. وگرنه« انت خازنٌ لغیرِک» هستی.
عده ای فکر میکنند رزق خود را از راه عقل ،فکر سرشار ، زور بازو ، فراهم میکنند. فردا که در پیری قدرت و فکر کم میشود نتوانند رزق بیاورند وبرای اینده جمع می کنند مبتلا به شرک عملی هستند.
نفهمیدند که نه امروز، از زور بازو رزق گرفتند و نه فردا در پیری روزی قطع میشود، روزی وابسته به زور بازو نیست.
خدا به دیوانه هم روزی میدهد تا عاقلان بفهمند که روزی را بخاطر عقل نمی گیرند.همه اینها یک سبب هستند.
https://chat.whatsapp.com/FdoDs9OFRCMF50anGp6EzM
لینک پیوستن به گروه جمعی
💢 حکمت ۱۹۳ 💢
🔹انَّ لِلقلوبَ شهوة و اِقبالاً و اِدباراً برای قلوب انسان دو حال هست گاه، تمایل شدید و اقبال به کارهای خیر [ مستحبات ] و گاهی هم دلسردی و اشتیاق به کار خیر نیست.
🔹فَاتوها من قبلِ شهوتِها و اقبالِها قلب را به کار خوب وادارید از آن ناحیه ای که علاقه و اقبال دارد اعمال مستحبی را اشتیاق دارد.
🔹فاِنَّ القلب َ اذا اُکرِهَ عمِیَ بدانید لحظاتی که دل به کار خیر میل ندارد وبا زحمت آنرا انجام میدهد قلب را کور می کند.
شاید چند بار قلب را به زور به کار خیر بتوان کشاند اما برای دفعات بعدی قلب اجازه چنین کار خیری را نخواهد داد.
قلب همراهی نمی‌کند.در حالیکه با ترک یک مستحب می‌توانست دینداری خودرا دوام بدهد. ولی با انجام یک مستحب اکراهی و زوری چشم قلب را کور میکند.
قال الرضا علیه السلام : با تمایل و اشتیاق به سمت کار خیر رفتن ، میزان فهم بیشتر می شود. در حالیکه اگر بزور وبا بی میلی قدم بردارد هیچ فهمی وجود ندارد. « بصُرَت و فَهِمَت » هم چشم دل باز میشود حقیقت می بیند و هم فهم بیشتر میشود. در اکراه به خیر ذهن کند و خسته میشود، زحمت را کشیده اما فهم ، بینایی ، عبرت آموزی نبوده.
💢 حکمت ۱۹۴ 💢
🔹متیٰ اَشفی غَیظی اذا غضِبتُ ؟ سوالی مطرح میکند و جواب را بعهده مخاطب می گذارد. کدامیک از این دو حالت بهتر است؟ در لحظاتی که عصبانی هستم چگونه خشم را کنترل و آرام کنم؟ دو حالت برای آن متصور است.
🔹اَحینَ اَعجِزُ الاِنتقام فیقالُ لی صَبَرتَ ؟ ۱) وقتی که عاجز و قدرت انتقام ندارم برای گرفتن حق و تلافی کردن ... کسی بگوید صبر کن عصبانیت را فرو نشان تا قدرتمند شوی و حق خود بستانی.
🔹اَم حینَ اَقدرُ علیهِ فیقالُ لیٖ لو عَفَوتَ ؟ ۲) در حال خشم قدرت شکست طرف مقابل و دادن جزای او هست. میشود راحت انتقام گرفت. کسی بگوید.عفو کردن عالیتر از انتقام است.
مظلوم که سر شار از خشم است با توان انتقام، با جوانمردی عفو کند. یا نتواند انتقام بگیرد صبر کند ،که این صبر ارزش چندانی ندارد.
غررالحکم : العفوُ زکاةُ القدره بخشش زکات قدرتمندان است . ضعیفان را کی قدرت عفو و بخشش است
قال الرسول صلی الله علیه وآله: در قیامت ملکی ندا میزند ،ای کسانیکه آجر و حساب شما با خداست وارد بر بهشت شوید .سرها برمیگردد که چه کسانی هستند. ندا میزند« والعافونَ عن الناس» مخاطب ندا عفو کنندگان هستند ،حساب و کتاب آنان با خداست. « یدخلون الجنة بغیر حساب » راحت گذشتند ،خدا هم راحت می گذرد.
جریان عفو نباید حربه ای شود برای قداره کش و زورگیران ، نباید مورد ترحم قرار گیرند. قال علی علیه السلام: « العفوُ عنِ المُقِر لا عنِ المُصِر » عفو برای اقرار کننده به خطاست نه برای مُصّر به خطا.
بسم الله الرحمن الرحیم
شرح حکمتها
💢 حکمت ۱۹۲ 💢
🔹یابنَ اٰدم ما کسَبتَ فوقَ قُوتِک فانتَ فیهِ خازنٌ لغیرِک
ای فرزندان آدم ،همهٔ بشریت بدانید آنچه کسب می کنید بیش از طعام [ قوت] شماست.. استفاده نشده و نمی خورید. فقط جمع آوری می کنید.
در واقع شما نگهبانی میکنید از اموالی که برای دیگران میماند.
گرچه مال به اسم شماست، اما بهره ای نبرده فقط نگهداری کرده ای برای دیگران که ببرند و بخورند.
رزق انسان چیزی هست که در حد کفاف زندگی بطور معمول هم اکنون استفاده میکند بیش از آن و آنچه جمع شده رزق شما نیست .
میماند برای دیگران چون استفاده نشد.
علی علیه السلام : کسی که در قیامت بیشترین حسرت را می برد آن شخصی ست که می بیند اموالی را که با زحمت جمع کرده بود ، وزنه ترازوی دیگران را سنگین کرده.
وراث خوب اموال را دراه خیر استفاده کردند و حسرت آن برای صاحب مال مانده است.
« یسئلُونَک ماذا یُنفقونَ قلِ العفو »
میپرسند چه چیزی را انفاق کنیم
بگو مازاد را انفاق کنید.بیش از حد کفاف خود را بخشش کنید.
قال الباقر علیه السلام : بخشش، یعنی درآمد برابر با خرج قوت یکسال کفایت کند بیش از یکسال میشود مازاد.که این مازاد نباید نگه داشته شود. وگرنه« انت خازنٌ لغیرِک» هستی.
عده ای فکر میکنند رزق خود را از راه عقل ،فکر سرشار ، زور بازو ، فراهم میکنند. فردا که در پیری قدرت و فکر کم میشود نتوانند رزق بیاورند وبرای اینده جمع می کنند مبتلا به شرک عملی هستند.
نفهمیدند که نه امروز، از زور بازو رزق گرفتند و نه فردا در پیری روزی قطع میشود، روزی وابسته به زور بازو نیست.
خدا به دیوانه هم روزی میدهد تا عاقلان بفهمند که روزی را بخاطر عقل نمی گیرند.همه اینها یک سبب هستند.
https://chat.whatsapp.com/FdoDs9OFRCMF50anGp6EzM
لینک پیوستن به گروه جمعی
💢 حکمت ۱۹۳ 💢
🔹انَّ لِلقلوبَ شهوة و اِقبالاً و اِدباراً
برای قلوب انسان دو حال هست گاه، تمایل شدید و اقبال به کارهای خیر [ مستحبات ] و گاهی هم دلسردی و اشتیاق به کار خیر نیست.
🔹فَاتوها من قبلِ شهوتِها و اقبالِها
قلب را به کار خوب وادارید از آن ناحیه ای که علاقه و اقبال دارد اعمال مستحبی را اشتیاق دارد.
🔹فاِنَّ القلب َ اذا اُکرِهَ عمِیَ
بدانید لحظاتی که دل به کار خیر میل ندارد وبا زحمت آنرا انجام میدهد قلب را کور می کند.
شاید چند بار قلب را به زور به کار خیر بتوان کشاند اما برای دفعات بعدی قلب اجازه چنین کار خیری را نخواهد داد.
قلب همراهی نمی‌کند.در حالیکه با ترک یک مستحب می‌توانست دینداری خودرا دوام بدهد. ولی با انجام یک مستحب اکراهی و زوری چشم قلب را کور میکند.
قال الرضا علیه السلام : با تمایل و اشتیاق به سمت کار خیر رفتن ، میزان فهم بیشتر می شود. در حالیکه اگر بزور وبا بی میلی قدم بردارد هیچ فهمی وجود ندارد.
« بصُرَت و فَهِمَت » هم چشم دل باز میشود حقیقت می بیند و هم فهم بیشتر میشود.
در اکراه به خیر ذهن کند و خسته میشود، زحمت را کشیده اما فهم ، بینایی ، عبرت آموزی نبوده.
💢 حکمت ۱۹۴ 💢
🔹متیٰ اَشفی غَیظی اذا غضِبتُ ؟
سوالی مطرح میکند و جواب را بعهده مخاطب می گذارد.
کدامیک از این دو حالت بهتر است؟
در لحظاتی که عصبانی هستم چگونه خشم را کنترل و آرام کنم؟
دو حالت برای آن متصور است.
🔹اَحینَ اَعجِزُ الاِنتقام فیقالُ لی صَبَرتَ ؟
۱) وقتی که عاجز و قدرت انتقام ندارم برای گرفتن حق و تلافی کردن ...
کسی بگوید صبر کن عصبانیت را فرو نشان تا قدرتمند شوی و حق خود بستانی.
🔹اَم حینَ اَقدرُ علیهِ فیقالُ لیٖ لو عَفَوتَ ؟
۲) در حال خشم قدرت شکست طرف مقابل و دادن جزای او هست. میشود راحت انتقام گرفت.
کسی بگوید.عفو کردن عالیتر از انتقام است.
مظلوم که سر شار از خشم است با توان انتقام، با جوانمردی عفو کند.
یا نتواند انتقام بگیرد صبر کند ،که این صبر ارزش چندانی ندارد.
غررالحکم : العفوُ زکاةُ القدره
بخشش زکات قدرتمندان است .
ضعیفان را کی قدرت عفو و بخشش است
قال الرسول صلی الله علیه وآله:
در قیامت ملکی ندا میزند ،ای کسانیکه آجر و حساب شما با خداست وارد بر بهشت شوید .سرها برمیگردد که چه کسانی هستند.
ندا میزند« والعافونَ عن الناس»
مخاطب ندا عفو کنندگان هستند ،حساب و کتاب آنان با خداست.
« یدخلون الجنة بغیر حساب »
راحت گذشتند ،خدا هم راحت می گذرد.
جریان عفو نباید حربه ای شود برای قداره کش و زورگیران ، نباید مورد ترحم قرار گیرند.
قال علی علیه السلام:
« العفوُ عنِ المُقِر لا عنِ المُصِر »
عفو برای اقرار کننده به خطاست
نه برای مُصّر به خطا.
اللهم وفّقنا لما تحبّ و ترضیٰ