یار علی
بسم الله الرحمن الرحیم
شرح حکمتها
💢 حکمت ۱۲۱ 💢
🔻شَتیّٰ ما بینَ عملَینِ عملٌ تَذهبُ لَذتُهُ و تَبقیٰ تَبِعَتُهُ
چقدر متفاوت و دور است این دو عمل :
الف) عملی که لذت آنی و زود گذر دارد اما اثر و عاقبت شوم عمل میماند.
هم عمل میرود و هم لذت اما اثر سوء یک روزی بخود بر می گردد و با همه وجود درک میشود.
🔻و عملٌ تذهبُ مَؤنَتَهُ و یَبقیٰ اَجرَهُ
ب) عمل خیر و عمل عبادی که رنج و زحمت دارد ، سختی های آن می گذرد اما آجر عمل از بین نمی‌رود
اجر خدمت ، اجر صبر ، اجر چشم پاکی با افراد خواهد ماند.
چه بسیار این دو عمل با هم متفاوتند.
فرمود «لا عقل کالتدبیر » هیچ عقلی مانند آینده نگری نیست.
هر عملی عاقبت اندیشی لازم دارد.
لذت زود گذر ارجح است یا بقاء اجر !!!
💢 حکمت ۱۲۲ 💢
امیرالمومنین صلواةالله علیه در تشییع جنازه ای حاضر بودند. یک نفر در میان جمع شروع کرد به بلند خندیدن ، طوری که دیگران هم متوجه شدند
در جایگاه عبرت ، دقت و حزن ،بدون توجه به عوامل وقتی بلند خندید امام فرمود:
🔻کاَنَّ الموتَ فیها علیٰ غیرِ ما کُتِب
طوری میخندی وبگونه ای رفتار می‌کنی گویا که در دنیا ، مرگ برای غیر ما نوشته شده.
فقط مرگ برای دیگران نیست.
مسیری که دیگران رفتند روزی هم ما خواهیم رفت.
🔻وکاَنَّ الحقَ فیها علیٰ غیرِ ما وَجَب
طوری رفتار کردی گویا آنچه که از مسئولیتها و تکالیف برای دیگران واجب شده و تو از دیگران استثنا شدی.
یا تمام اعمال عبادی بنحو احسن انجام شده و هیچ نقطه ی تاریکی وجود ندارد که اینگونه خوشحالی،
ویا اینکه در زندگی کاستی ، مشکلات و اعتقادات نواقصی دارد.و معنای این خنده مشخص نیست.
🔻 وکاَنَ الذی نَریٰ منَ الاَموات سَفرٌ عما قلیلٕ الینا راجعون
چنین میخندی گویا فکر می‌کنی سفر مرگ هم مانند سفر دنیایی ست. که بعد از یک فراقی وصال مجدد حاصل میشود.
در سفر مرگ هر کس رفت بازگشتی در میان نیست. انتقال است به دنیای جدید.
🔻نُبوِئهُم اَجداثَهُم و تَأکلُ تُراثَهُم
مردگان را علیرغم میلشان در قبور قرار می دهیم.
از قبور برگشته سر سفره ی ارث آنها نشسته ارث او تقسیم میکنیم.
🔻فاِنما مُخَلَدونَ بَعدَهُم
بعد از اموات طوری غفلت می کنیم گویا که ما خالدان در دنیا هستیم و ما بقی میروند.
در حالیکه مرگ مُهریست که بر پیشانی آحاد بشر خورده.
🔻 ثم نَسٖبنا کلُ واعظٕ و واعظه و رُمیٖنا بکلِ جائِحَه
بدرستیکه همه واعظان را فراموش کردیم
همه توصیه ها ، وعظ و واعظ را از یاد بردیم
ما مورد تیر بلاها و آفتها قرار گرفتیم [ رُمینا]
بدانید مرگ سراغ شما آمد ما نند آفت زخم نیست که منتظر بهبودی باشید بلکه زیر و رو میکند و چیزی از شما باقی نمی ماند.
💢 حکمت ۱۲۳ 💢
🔻طوبیٰ لِمن ذَلَ نفسَهُ
خوشا بحال کسیکه نفس خود را در نزد خود کوچک بشمارد و متواضع باشد.
شاید ابراز خودی نشود اما در درون برای خود جایگاهی قائل هستیم. در باطن خود انتظارات و توقعاتی داریم.
[ حالا چرا با من ، چرا منو ندید ، چرا دیر گفت ، چرا تشکر من با دیگری فرق داشت.
همه ، تصورکردن و متوقع بودن جایگاهی برای خود است]
🔻و طابَ کسبُهُ و صَلحَت سریرَتُهُ
خوشا بحال کسانیکه تجارت و کسب و کار آنان طیب است.
وباطن وجود آنها پاک و صلاح است.
در دنیا ظاهر الصلاحی راحت فراهم میشود اما فردای قیامت با آن کاری نیست با باطن و ملکات درونی حسابرسی دارند.
امام صادق علیه السلام: هر کس دعای مستجاب میخواهد مراقبت از دوچیز لازم است.
غذایی که میخورد و کاسبی که دارد مراقبت شدید لازم دارد.
🔻وحَسُنت خَلیقَتُهُ
خوشا بحال کسیکه نیکو خلق و خوش رفتاری او سرآمد است.
خوش خلقی ذات او باشد.
نه فقط در شادی و سر کیفی خوش اخلاق باشد.
🔻و اَنفَقَ الفضلَ مِن مالِه
خوشا بحال آن کسی که علاوه بر پرداخت واجبات مشخص شده الهی،
از اضافه مال، انفاق و دستگیری از دیگران را هم دارد.
« ما عندَکم یَنفُد و ما عندَ اللهِ باقٕ نحل - ۹۶ »
آنچه که در نزد شماست نابود شدنی ست .
آنچه که در نزد خداست باقی میماند.
اضافه مال انفاقی نزد خدا باقی ماندنی است.
🔻و اَمسَکَ الفضلَ من لسانهِ
خوشا بحال افرادی که زبان را به بیهوده نمی چرخانند.
اضافات مال را میدهند اضافات کلام را خود نگهداری میکنند.
فضولات لسان ، آنچه که گفتن آن ضرورت ندارد.
روایت نبوی : هیچ کس نمی‌تواند از دام گناه محفوظ باشد الا اینکه زبان خود را نگه دارد .
خوشا بر کسی که امساک زوائد کلام ،
و انفاق زیادی مال داشته باشد.
🔻وعزَلَ عنِ الناسِ شرَهُ
خوشا بر احوال افرادی که مردم از شر ، اذیت و آزار او در امان باشند.
خود را شدیداً تحت نظارت دارد ، بر خود سخت میگیرد تا بر کسی زحمت و سختی نرسد.
🔻ووَسِعَتهُ السُنَةَ ولم یُنسَب الیٰ بدعَةِ
طوبی لهم بر کسی که سنت، آداب و اخلاق اهل بیت برای او کفایت میکند و نسبت داده نمیشود بامور بدعت.
حد خود میداند وبرای خود و دیگران تکلیف دینی وضع نمی کند.به آنچه رسولخدا ص معین کرده پایبند است.
اللهم اجعل الیقین فی قلبنا
یار علی
سوال؟
استاد ، این اضافه مال رو یه کمی بازو تشریح کنید.
الان غالب خونه ها گرم و نرم ، ماشین، رخت و لباس چندین دست ، مردو زن شاغل ، در بعضی موارد فرزند شاغل ، گوشی ، لپتا و کامپیوتر تو خونه ها براهه. خوراک روز مره بلاخره گاهی با گوشت و مرغ و گاهی ساده تر فراهمه.
در کنارش مشکلاتی هم هست که این همیشگی ست.
و هیچوقت هم تمومی نداره.
اکثر در حد متوسط اینگونه هستیم .
ولی اسم از انفاق اضافه مال که میاد به این قائلیم که ما اضافه نداریم.
اینا در حد خودمونه و لازمه.
تازه باید مقداری ذخیره در بانک برا مبادا داشته باشیم که نداریم.
پس چیزی اضافه نداریم .
این یه بحث چالشی هست که قدری نیاز به توضیح داره.
آیا این اضافی مال رو باید بسنجیم با اون کسی که حتی خوراک معمولی و خیلی ساده رو هم نداره؟؟
با چه چیزی باید میزان کرد؟؟
[۱۱/۱۸، ۱۳:۲۵] استاد کاظمی نیا: سلام علیکم.
در امور اقتصادی، دین چهار مرتبه رو مشخص کرده که هر کسی با توجه به مقام خودش باید به یکی عمل کنه:
1. قناعت(سخت گرفتن به خود)
2. کفاف(در حد زندگی متوسط)
3. مطابق شان(زندگی درحد عرف جامعه و همسطح های خود)
4. رفاه به شرط عدم اسراف(رفاه نسبی یا مطلق و اسراف نکردن)
یا علی مدد