شرح خطبه 219 نهج البلاغه :: روزگارم #با

شرح خطبه 219 نهج البلاغه

موضوع: سرنوشت طلحه و زبیر+جنگ های امیر المومنین برای هدایت بود+چه کسی طلحه را کشت؟+قاتل زبیر چه جایزه ای دریافت کرد؟+هفده هزار نفر در جمل کشته شدند

۰۰/۰۳/۰۹

محمد کاظمی نیا

نظرات (۱)

۱۹ آبان ۰۰ ، ۱۹:۲۱

یار علی

بسم الله الرحمن الرحیم
خلاصه خطبه ۲۱۹:
از کتاب فیض الاسلام ۲۰۹ :
موضوع : سرنوشت طلحه و زبیر به عنوان موسس جنگ جمل

بعد از اتمام جنگ حضرت در بین میدان قدم میزدندرسیدند به جنازه طلحه ، با حالت تاسف بر حال طلحه فرمود:

/ ابو محمد ( کنیه طلحه ) اینجا غریب افتاده ، چرا اینگونه کشته شد.
نباید سرانجام او چنین تمام می شد.
« اَصبَحَ ابومحمد بهذَالمکانِ غریبا »
شمشیر او برای اسلام ، برای حمایت پیامبر به چرخش درآمده بود. غربت را از ‌پیامبر
زدوده بود.اما حب دنیا و مقام جلو آمدبرای رسیدن به آن دست به خلافکاری زد و منحرف شد.

/خطاب به طلحه فرمود؛ تو دشمن من بودی ،جهنمی هم شدی ،اما بخاطر حسن سابقهْ تو هنوز احترام تو را دارم ،همان کاری که در قبال خیانت عایشه انجام داد.
بخاطر سابقه و حرمت همنشینی با پیامبر خدا ،احترام اورا نگه می داریم.

/ فکر نکنید در مقابل اهل جمل دست به شمشیر بردم و از هر دو طرف عده ای کشته شدعلاقه ای به جنگ داشتم.
« لقد کُنتُ اَکرَهُ اَن تکونَ قریش قَتلیٰ »
والله از اینکه در سرزمین پهناور خون قریش ( طلحه و زبیر و بعضی فبایل) بر زمین بریزد کراهت داشتم.

اگر صحنه را چنین می بینید نه از روی میل بلکه آنقدر مصیبت بر جامعه را سنگین و عرصه را تنگ کردند، چاره ای جز جنگ نبود. مانند زخمی که با هیچ دارویی خوب شدنی نیست منجر به قطع آن می شود.

/ فرزندان عبد مناف قتلی را انجام داده بودند ، باید قصاص می شدند.( در ابتدای ورود به بصره عده ای را ناجوانمردانه کشتند) امروز قصاص آنها را گرفتم.
« اُدرَکتُ وِتریٖ مِن بنی عبدِ مناف»
بعنوان حاکم و ولی امر مسلمین وظیفه دارم نگذارم خون ریخته شده پایمال شود.

طلحه و زبیر از طرف مادری فرزندان عبد مناف هستند.
/قریش در کاری ورود کردند که اهلیت آنرا نداشتند، خلافت شایسته آنان نبود.
بر ضد ولی جامعه که مردم با او بیعت کرده اند خروج نمودند.
« اَتلَعوا اَعناقَهُم الیٰ امرٕ لم یَکونوا اَهلهُ»
اگر کسی در کاری که مربوط به اونیست و شایستگی ندارددخالت کند گردن شکسته و خجالت زده می شود
« فَوُقِصُوا دونَهُ»

/ طلحه بدست یاران حضرت کشته نشد بلکه بدست مروان یکی از همراهان طلحه و زبیر در جمل ، کشته شد.
آنهم بعد از تنبه یی که برای طلحه بوجود آمد ،بعد از ترک صحنه میدان با تیر مروان از پا افتاد.

/ همیشه اینگونه است اجتماع دشمنان ، در ظاهر با هم متحد و یکرنگ اما در باطن حتی به قتل یکدیگر اقدام می کنند.
قران هم تاکید دارد.
« بأ سُهُم بَینَهم شدیدٌ تَحسَبُهم جمیعا و قلوبُهم شَتیٰ. حشر - ۱۴ »
ترس و وحشت بینشان شدید است شما گمان می کنید که آنها با هم جمعند ولی دلهایشان از هم متفرق است.

/ نکته مهم : امام برای تنفر شخصی با کسی نمی جنگد ، غرض امام ازجنگ هدایت است. همانطور که در معطلی صفین در اعتراض مردم چرا جنگ شروع نمی شود.
فرمود کمی تحمل کنید صبر داشته باشید شاید چند نفر از لشکر معاویه توبه کرده برگردند.
مهم درک کردن مذاق امام است. برای چه میجنگد و برای چه امری صلح می کند.

اللهم لا تکلنا انفسنا طرفةَ عینٕ ابدا

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

روزگارم #با_کـــریمان طی شده...

مدد ز غیر تو ننگ است یا علی مددی